Jazz, taniec, jest równie eksperymentalny, swobodny i płynny jak jazz, muzyka. To fuzja, pomysłowość i żywiołowość. I podobnie jak muzyka, taniec jazzowy jest wyjątkową amerykańską formą sztuki, na którą wpływają wpływy zewsząd. Płynne i synkopowane ruchy jazzu zawsze skupiają się na wykonaniu.
Oryginalne ruchy
Jazz powstał w XIX wieku w Nowym Orleanie, a niektóre z jego najwcześniejszych podstaw uważa się za wywodzące się z muzyki Europy i Afryki Zachodniej – niezamierzonego importu do Ameryki w związku z handlem niewolnikami. Naród afrykański był przesiąknięty bogatymi kulturami somatycznymi, w których taniec był tradycją świętą i uroczystą. W Ameryce taniec afrykański był wpleciony w ceremonie religijne i zgromadzenia społeczne i służył zachowaniu poczucia tożsamości i osobistej historii. Od XVII wieku swobodne i celowe występy tańców wybuchowych, zmysłowych, osadzonych i rytmicznych pobudzały wyobraźnię opinii publicznej. Nie minęło dużo czasu, zanim podróżujący minstrele skopiowali choreografię, włączając kulturowy artefakt do lekceważących, humorystycznych przedstawień. Ale taniec afrykański przeciwstawiał się rasizmowi – był zbyt uwodzicielski i zniewalający, aby go dyskredytować i odrzucić. Zamiast tego style te przeniosły się do wodewilu, a następnie na Broadway, po drodze inspirując stepowanie i przekształcając balet oraz wczesny rozwój tańca współczesnego.
Cały ten styl
Pod koniec XIX i na początku XX wieku zdecydowanie nieklasyczne ruchy taneczne rozpętały taką modę, jak Charleston, Jitterbug, Cakewalk, Black Bottom, Boogie Woogie, Swing i Lindy Hop. Muzyka jazzowa zapożyczała rytmy z muzyki afrykańskiej, zwłaszcza gry na bębnach, i wymyślała nowe formy. Nowy Orlean był epicentrum wynalazków z bluesem, duchowością, ragtime, marszami i dźwiękami z Tin Pan Alley. W 1817 roku Nowy Orlean przeznaczył obszar parku zwany Congo Square na taniec afrykański i nieformalną improwizację muzyczną. Było to podłoże dla wielu muzyków i wykonawców jazzowych i służyło jako ważne miejsce wczesnego eksportu jednego z najsłynniejszych towarów eksportowych Nowego Orleanu, całkowicie amerykańskiej formy sztuki zwanej jazzem. Jednak taniec nadal ewoluował, przekształcając się głównie w żywy styl znany jako taniec jazzowy, który obecnie nazywamy stepowaniem. Rytmy przenikały nawet formalny europejski balet klasyczny, dodając tańcowi dworskiemu wyraźnie amerykańskiego akcentu i prowadząc do hybrydowych form tańca, które ewoluowały w połowie XX wieku.
Kto ma rytm
W latach trzydziestych Jack Cole, wyszkolony tancerz nowoczesny, zaczął dodawać do swojej choreografii wpływy tańca wschodnioindyjskiego i afrykańskiego. Wywarł istotny wpływ na niektórych wielkich XX-wiecznych mistrzów performance jazzu, którzy swoimi innowacyjnymi i żywiołowymi ruchami rozświetlili Hollywood i Broadway. Cole szkolił kontraktowych tancerzy hollywoodzkich w swoim jazzowym stylu, w tym Gwen Verdon, która później współpracowała z legendarnym Bobem Fosse i niezłomną Chitą Riverą. Tancerze jazzowi nie byli już utalentowanymi amatorami. Byli doskonale wyszkoleni w zakresie baletu, tańca współczesnego i stepowania. Taniec jazzowy zajął miejsce obok „legalnych” form tańca i cieszył się popularnością w każdym lokalu rozrywkowym.
Rozgałęzianie się i dorastanie
Konstelacja innowacyjnych choreografów w sposób trwały zmieniła bardzo płynne formy jazzu.
- Katherine Dunham - Od lat trzydziestych XX wieku Dunham włączała tańce, które obserwowała podczas antropologicznych wypraw na Karaiby i do Afryki, aby studiować taniec plemienny, w przedstawieniach baletowych i współczesnych, które tworzyła dla własnych zespołów.
- Dunham z kolei wywarł wpływ na Alvina Aileya, który opracował choreografię do tak trwałych dzieł dla własnej firmy jak Revelations, których premiera odbyła się w 1960 r., i nadał Night Creature klasycznemu jazzowi Duke'a Ellingtona. Ailey połączył muzykę gospel, blues i afroamerykańskie duchy z tańcem współczesnym, tworząc swój własny, uznany jazzowy riff nawiązujący do tradycyjnego tańca współczesnego.
- Michael Kidd, solista American Ballet Theatre, miał niesamowity dar patrzenia na narrację baletową przez pryzmat codziennego użytku. Połączył pełen wdzięku taniec klasyczny z prozaicznymi akcjami opowieści, nad którą pracował, aby zachwycić publiczność tak różnymi hitami, jak Finian's Rainbow (1947), Guys and Dolls (1950) i hollywoodzki musical Seven Brides for Seven Brothers (1954).
- Jerome Robbins miał talent i poślubił swoją pierwszą miłość, balet, z jazzowymi numerami opartymi na rzeczywistości, które zapewniły mu miejsce wśród nieśmiertelnych Broadwayu. Jego początkowa współpraca z Leonardem Bernsteinem pod koniec lat czterdziestych XX wieku obejmowała niewielki numer przedstawiający trzech marynarzy na urlopie na lądzie, zatytułowany Fancy Free. Doprowadziło to do powstania szeregu niezwykle popularnych przedstawień na Broadwayu, w tym On the Town, West Side Story, The King and I, Gypsy, Peter Pan, Call Me Madam i Fiddler on the Roof, a także wielu innych broadwayowskich dzieł filmowych i baletowych. Charakterystyczny styl baletowy Robbinsa nadawał się do wzlotów fantazji, tańca ludowego i ruchów ulicznych, dzięki czemu każdy z jego tańców jazzowych był niezapomniany.
Wielu wybitnych nauczycieli zmieniło sposób, w jaki tancerze jazzowi trenują i poruszają się, a wśród nich:
- Luigi (Eugene Louis Faccuito) został wykluczony z rodzącej się kariery tanecznej w Hollywood w wyniku poważnego wypadku, w wyniku którego został częściowo sparaliżowany. Ćwiczenia taneczne, które wymyślił pod koniec lat czterdziestych XX wieku w celu rehabilitacji, od razu stały się hitem wśród innych tancerzy, którzy używają ich dzisiaj w studiach – jest to uniwersalny skrót techniki jazzowej. Luigi skodyfikował ruchy jazzowe, dzięki czemu zyskał trwałą sławę jako „ojciec klasycznego jazzu”.
-
Gus Giordano także zyskał trwałą sławę wśród tancerzy jazzowych w latach 60. dzięki swojemu stylowi freestyle oraz izolacjom głowy i tułowia. Ale jest znany z utworzenia Światowego Kongresu Tańca Jazzowego i nacisków na to, aby jazz zdobył laury jako uznana forma sztuki. Szkoła tańca o tej samej nazwie z siedzibą w Chicago uczy jego popularnej techniki.
klasa taneczna
Bob Fosse
Od czego zacząć z Bobem Fosse? Być może dzięki przełomowej choreografii jazzowej do „Steam Heat” w przeboju Broadwayu z 1954 r. „The Pajama Game”. Sam Fosse był amerykańskim oryginałem, jednym z sześciorga dzieciaków, które jako jedyny mężczyzna w klasie przebrnęły przez szkołę tańca, uczył się baletu, jazzu, marszu, kankana, tańca cygańskiego, tradycyjnego angielskiego music-hall i szeregu innych stylów które znalazły zastosowanie w jego tańcach. Jego nowy styl łączył elegancję Freda Astaire'a ze sprośną komedią wodewilu i burleski. Choreografię Fosse, rozsławioną przez takie hity jak The Pyjama Game, Damn Yankees, Sweet Charity, How to Succeed in Business Without Many Trying, Pippin, Cabaret, Chicago i All That Jazz, można rozpoznać na kilometr. Skręcone kolana i palce u nóg, rolki w ramionach, rozstawione lub otwarte zakrzywione dłonie, melonik, pończochy kabaretki, izolacja miednicy, zawias w biodrach – Fosse przejmuje pełną kontrolę. Jest to trudne i wspaniałe, jeśli jest dobrze wykonane – im więcej masz treningu tanecznego, tym większe prawdopodobieństwo, że będziesz w stanie poradzić sobie z wymagającymi subtelnościami Fosse.
Broadway i Breakin'
Sprawdź Broadway, epicentrum współczesnego jazzu performance, a przekonasz się, że fusion jest w pełnym rozkwicie. Niedawne wznowienie twórczości Pippina zaadaptowało kultową choreografię Fosse do cyrkowych akrobatyki i akrobacji. Król Lew jest pod silnym wpływem współczesności. Koty to naprawdę tradycyjnie jazzowy utwór, w którym współcześni tancerze i tancerze baletowi naśladują ruchy kotów. Hamilton dodaje hip-hopu do smaku. Kiedy breakdance pojawia się na Broadwayu, powstaje energetyczna hybryda – po prostu mnóstwo jazzu. Tutting, popping, moonwalking i inne style hip-hopowe pochodzą od imigrantów z południowego Bronxu z Gambii, Mali i Senegalu, krajów Afryki Zachodniej, więc jazz nie odbiega zbytnio od swoich korzeni. To jest to, co możesz zrobić – dopóki ruchy są pomysłowe i naprawdę zręczne, publiczność pozostaje zachwycona. Urok takiej rytmicznej i zmysłowej choreografii przyciąga tancerzy i wywołuje częsty aplauz, czy to na scenie, na ulicy, czy na ekranie.
Dokąd to zmierza
Nie ma ograniczeń co do kierunków, w jakich mogą podążać choreografowie jazzowi – dzisiaj nawet nie wyobrażano sobie jazzu jutra. Ale jedno jest pewne: wspaniały, niezwykły, zapadający w pamięć i oszałamiający taniec jazzowy będzie wciąż odkrywał się na nowo i znajdował nowych fanów. Nigdy nie może zabraknąć surowca. Jazz jest tak amerykański jak szarlotka, mieszanina światowych kultur i inspiracji przekształconych w urzekające, pojedyncze uczucie, które może być trudne do zdefiniowania, ale zawsze rozpoznasz, kiedy je zobaczysz.
