Nikaragua, położona pomiędzy Kostaryką a Salwadorem w Ameryce Środkowej, ma dramatyczną historię osadnictwa, kolonizacji, buntu i niepodległości. Tradycyjne tańce tego kraju odzwierciedlają wiele odniesień kulturowych i niezłomnego ducha jego mieszkańców.
Ruch i marimba
Muzyka Nikaragui przesiąknięta jest tradycyjnymi dźwiękami rdzennych kultur i silnym wpływem XVI-wiecznych hiszpańskich kolonistów. Dzieje się tak w wielu krajach Karaibów i Ameryki Środkowej, ale wszechobecne dźwięki marimby towarzyszą wielu opowieściom oprawionym w muzykę i zachowanym w kulturze Nikaragui. Tańce ludowe to historie i symbole, które oddają długą, dramatyczną historię Nikaragui, a także charakterystyczne zwyczaje i wierzenia, które nadają narodowi bogaty i różnorodny charakter. Typowe tematy to mestizaje, mieszanina lub mieszanka kultur; dwoistość dziedzictwa hiszpańskiego i tubylczego; uczucia religijne; oraz legendy o bohaterach i historii. Ale większość tańców ludowych to w takiej czy innej formie celebracja zwyczajnego życia.
Szukaj tego
Wyszukane traje, czyli kostiumy, zazwyczaj obejmują obszerne spódnice i ozdoby do włosów, zdobione kapelusze lub ekstrawaganckie nakrycia głowy. Muzyka jest żywa, a tańce opierają się w dużej mierze na choreografii zespołowej. Humor jest cechą charakterystyczną, zwłaszcza gdy występ jest odwieczną częścią festiwalu ulicznego. Jednym z najlepszych sposobów, aby zobaczyć lokalne występy tradycyjnych tańców ludowych, jest zaplanowanie wycieczki podczas świąt patronów. Każde miasteczko ma swojego świętego i swoją barwną interpretację popularnych tańców.
Bailar Es Vivir – Taniec znaczy żyć
Muzyka tupie nogami, a choreografia jest żywiołowa. Nikaraguański taniec ludowy nie spędza dużo czasu w trybie refleksyjnym. Niektóre tańce są przebiegłe i dowcipne, niektóre uwodzicielskie i zalotne, inne to po prostu parodia i slapstick. Poświęć trochę czasu na naukę tańców w regionie, który odwiedzisz, aby zwiększyć swoje uznanie dla kunsztu i pozostać zorientowanym w subtelnych odniesieniach i humorze.
El Palo De Mayo
Taniec z słupami majowymi to bardzo zmysłowa afro-karaibska interpretacja tradycyjnego święta słupów majowych, prawdopodobnie importowana z Europy. Jest popularny na wybrzeżu Karaibów, zwłaszcza w rejonie Bluefields, a jego początki sięgają XVII wieku.
El Güegüense
El Güegüense to jedno z najsłynniejszych przedstawień ludowych w Nikaragui: dzieło teatralne łączące muzykę, taniec i satyrę wystawiane co roku z okazji święta San Sebastian. Dzieło pochodzi z epoki kolonialnej, prawdopodobnie z początków XVIII wieku, i przedstawia przebiegłego miejscowego starszego (El Güegüense) przeciwko hiszpańskim urzędnikom próbującym go usidlić. Sprytny starzec za każdym razem ich przechytrza, gdy komicznym spotkaniom towarzyszą tancerze w drewnianych maskach.
Las Inditas
Masaya to departament na południe od Managui słynący z tradycji folklorystycznych. Las Inditas to tradycyjny taniec, który honoruje pracowite kobiety z regionu. Wykonywany przy akompaniamencie marimby, jest pełnym gracji i dumy tańcem dedykowanym tancerkom w białych sukniach ozdobionych czerwonymi wstążkami, z koszami balansującymi na głowach. Pod koniec tańca mężczyźni mają tylko najkrótszą chwilę na okazanie szacunku.
Las Vaquitas – taniec krów
Produkcja wołowiny to główny przemysł Nikaragui. Hiszpanie sprowadzili krowy do tego kraju w XVI wieku i od tego czasu bydło jest postrzegane jako symbol bogactwa. Wołowina jest uważana za uroczyste święto, a w stolicy Managui coroczny festiwal świętych patronów, święto Santo Domingo, obejmuje vaquistas, czyli tancerki krów. Głównymi tancerzami są zawsze kobiety i zawsze noszą lub noszą wyszukany kostium głowy krowy.
Sztuka na każdą okazję
Nikaragua musiała się napracować, aby zachować bogactwo tańców ludowych jako skarb narodowy. Jednak podczas kolonizacji, konwersji religijnych, przewrotów politycznych i rewolucji każde miasto i region kraju podtrzymywało swoje własne, porywające tradycje taneczne. Próbkę ogromnej różnorodności tradycyjnych tańców ludowych można podziwiać w Teatrze Narodowym Ruben Dario w Managui. Ale jeśli masz szczęście, w odpowiednim momencie możesz znaleźć tam rodzimą i serdeczną produkcję, którą możesz obejrzeć w małym Zocalo lub paradować po lokalnej ulicy dyrektora.
